شاید در همه کره زمین زندگیها مختلف و چه بسا عجیبی وجود داشته باشد که ما از آن بی خبر باشیم و آشنایی با آنها برایمان جالب باشد. مثلا جزایر تیتیکاکا (Titicaca) در دریاچهای عجیب و منحصر به فرد است که در مرز بین دو کشور پرو و بولیوی واقع شده است. این جا بسیار خاص و منحصر به فرد است و دلیل آن وجود تعداد زیادی جزایر شناور و دست سازی است که در واقع خانه یک قبیله میباشد. این جزایر خاص و زیبا که توسط انسان ها ساخته شده اند محل زندگی افرادی می باشند که سال ها دور از شهر زندگی کردهاند.
این جزایر دیدنی از جاذبه های دیدنی کشور پرو بشمار می روند. با ایرانگرد همراه شوید تا با سفری کوتاه به این جزایر با شرایط خاص آنها آشنا شوید.
جزایر تیتیکاکا با دست سازه هایی خاص!
چنانکه گفته شد، جزایر تیتیکاکا میزبان جزایر متحرکی هست که به دست انسان ساخته شده است. حال شاید به طور کلی زندگی بر روی زمینی که متحرک است برای خیلیها جالب نیست. اما قبیله کوچکی در آمریکای جنوبی به اسم لوراس شناخته میشود که در این جزیره بسیار خاص و منحصر به فرد زندگی پایداری بر پا کرده است. این اجتماع خاص در 70 درصد جزیره ساخت انسان ایجاد شده و یک جزیره مرکزی بزرگ که به عنوان انجمن اصلی این قبیله محسوب می شود نیز در آن دیده میشود.
این افراد در جزایر تیتیکاکا نی های خشک بسیار زیادی را در کنار رودخانه میکارند و با همین نی ها برای خودشان خانه و قایق می سازند. این وسایل در صورت نیاز می توانند حرکت خود را از زمین های اصلی آغاز کنند که این حرکت در واقع یک حرکت استراتژیک برای فرار از خطر هم محسوب میشود. این نی ها با به هم فشردن دارای ضخامت زیاد میگردند و حدود 80 اینج ضاخمت به دست میآورند و از همین ها کنده های بزرگی ساخته شده و در سطح آب قرار می گیرند.
البته ناگفته نماند که به مرور زمان، این نی ها دچار فرسودگی و پوسیدگی می شوند و باید تعویض شوند و این اتفاق هر چهار سال یکبار صورت می گیرد. در واقع این اجتماع گاهی میزبان جهان صنعتی و سنتی است و در برخی از موارد از نی ها دارو تهیه می کند و از گل ها چای آماده می سازند.
در جزایر تیتیکاکا پنل های خورشیدی هم برای به کار انداختن برخی وسایل الکتریکی کاربرد دارند و جزیره اصلی دارای یک ایستگاه رادیویی نیز می باشد.
تا اواسط دهه 1980 این جزایر فاصله زیادی تا دریاچه داشتند و دسترسی گردشگران به آنها سخت و دشوار بود. اما پس یک طوفان سنگین و یران کننده این قبیله خود را به خشکی نزدیک کردند و میزبان گردشگران شدند تا آنها هم بتوانند سبک زندگیشان را تجربه کنند.